Ο θάνατος των παλαιών μέσων ενημέρωσης — Γιατί η αλήθεια δεν λέγεται στην Ιαπωνία

Η πραγματική δομή εξουσίας που δεν θα διδαχθείτε ποτέ στα σχολικά βιβλία

Όταν παρακολουθείτε τις ειδήσεις, νιώθετε ότι «καταλαβαίνετε τον κόσμο»;
Ή μήπως αισθάνεστε ότι «κάτι σημαντικό αποκρύπτεται»;

Αν ισχύει το δεύτερο, το ένστικτό σας είναι σωστό.

Διότι τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης δεν έχουν σχεδιαστεί για να ενημερώνουν,
αλλά για να διατηρούν ένα σύστημα εξουσίας.

Και πίσω από αυτό το σύστημα υπάρχει ένας αόρατος κυρίαρχος που δεν εμφανίζεται σε καμία σχολική ύλη:

Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός — η πραγματική τάξη εξουσίας της Ιαπωνίας.

Σε αυτό το άρθρο αποκαλύπτεται η κρυφή μεταπολεμική αρχιτεκτονική ισχύος,
την οποία δεν θα δείτε ποτέ στα απλουστευμένα διαγράμματα «διαχωρισμού των εξουσιών» που διδάσκονται στο σχολείο.

Κεφάλαιο 1: Ο μεταπολεμικός ιαπωνικός Τύπος σχεδιάστηκε εξαρχής για έλεγχο

Πολλοί πιστεύουν ότι η Ιαπωνία απέκτησε ελευθερία μετά τον πόλεμο.
Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική.

Η Διοίκηση GHQ εγκατέστησε στην Ιαπωνία ένα σύστημα ελέγχου πληροφορίας με το προσωπείο της δημοκρατίας.

● Η λογοκρισία της GHQ έγινε το «πρωτότυπο» των ιαπωνικών ΜΜΕ

Όλος ο Τύπος —εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο— βρισκόταν υπό λογοκρισία.
Κάθε άρθρο έπρεπε να μεταφραστεί στα αγγλικά και να εγκριθεί πριν δημοσιευθεί.
Αν δινόταν εντολή διαγραφής, το περιεχόμενο εξαφανιζόταν άμεσα.

Η «ελευθερία» της Ιαπωνίας ξεκίνησε ως ελευθερία με άδεια.

● Η τηλεόραση γεννήθηκε ως αμερικανικό εργαλείο πληροφοριακού πολέμου

Πρωταγωνιστής: ο Σορίκι Ματσουτάρο, ιδιοκτήτης της εφημερίδας Yomiuri.

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA τον αναφέρουν με το κωδικό όνομα “PODAM”.
Η ίδρυση της ιαπωνικής τηλεόρασης ήταν μέρος των αντι-κομμουνιστικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ.

Η ιαπωνική τηλεόραση δεν ήταν η “ματιά του λαού”,
αλλά η ματιά της Αμερικής.

Αυτή η «γενετική πληροφορία» παραμένει μέχρι σήμερα στα ιαπωνικά ΜΜΕ.

Κεφάλαιο 2: Τα ποσοστά τηλεθέασης — το ναρκωτικό που σκότωσε την ενημέρωση

Με τη διάδοση της τηλεόρασης, οι ειδήσεις έπαψαν να είναι δημόσια υπηρεσία.
Έγιναν εμπορεύσιμο προϊόν για τους χορηγούς.

Τα ποσοστά τηλεθέασης έγιναν το απόλυτο κριτήριο.
Κοινωνικά ζητήματα «ντύθηκαν» ως ψυχαγωγία.
Το κοινό άρχισε να προτιμά εύπεπτες ειδήσεις αντί για ουσιαστική ενημέρωση.

Έτσι, η τηλεόραση δεν έγινε ποτέ «τέταρτη εξουσία».
Έγινε ο τέταρτος βοηθός των διαφημιστών.

Κεφάλαιο 3: Το “σιωπηλό τρίγωνο” που ελέγχει τα ΜΜΕ

Βιομηχανία θεάματος,
διαφημιστικοί γίγαντες,
τηλεοπτικοί σταθμοί.

Το πιο επικίνδυνο είναι ότι έχει στηθεί ένα σύστημα βασισμένο σε:

το δικαίωμα να ΜΗΝ δημοσιεύσεις,
ταμπού θεμάτων,
πλήρη υποταγή στους χορηγούς.

Το σκάνδαλο της “Johnny’s” είναι χαρακτηριστικό.
Ακόμη και όταν δικαστικά τεκμηριώθηκαν σοβαρές καταγγελίες το 2003,
τα τηλεοπτικά μέσα σιώπησαν για 20 ολόκληρα χρόνια.

Ο λόγος ήταν απλός:

Όποιος αντισταθεί στον χορηγό — καταστρέφεται.

Αυτός είναι ο πραγματικός μηχανισμός του ιαπωνικού Τύπου.

Κεφάλαιο 4: Ο άλλος “σκηνοθέτης” — ο γραφειοκρατικός μηχανισμός

Εδώ αρχίζει η αλήθεια που ο περισσότερος κόσμος αγνοεί.

Σύμφωνα με αναλυτές όπως οι Κόγιο Χασέγκάβα και Γιόιτσι Τακαχάσι:

Ο πραγματικός κυβερνήτης της Ιαπωνίας είναι το γραφειοκρατικό σύστημα — όχι οι πολιτικοί.

Ο «διαχωρισμός των εξουσιών»;
Απλό μυθολόγημα.

● Οι γραφειοκράτες ελέγχουν τους πολιτικούς μέσω της πληροφορίας

Το πιο αποτελεσματικό εργαλείο;

Να ψιθυρίζουν την επιθυμητή φράση λίγο πριν την ομιλία.
Οι πολιτικοί, καταβεβλημένοι από τον φόρτο, την επαναλαμβάνουν αυτομάτως.
Και έτσι η δήλωση μένει στην ιστορία.
Με αυτόν τον τρόπο, οι γραφειοκράτες κερδίζουν.

● Τα ΜΜΕ εξαρτώνται πλήρως από τις «ενημερώσεις» των υπουργείων

Χωρίς έγγραφα υπό εμπάργκο, χωρίς «διαρροές», χωρίς ενημερώσεις,
κανένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να γράψει άρθρο.

Άρα δεν μπορούν να αντισταθούν.

● Οι ακαδημαϊκοί καλλιεργούνται από νεαρή ηλικία

Το Υπουργείο Οικονομικών επιλέγει νέους υποσχόμενους επιστήμονες
και αργότερα τους τοποθετεί σε θέσεις εξουσίας σε κρατικά ιδρύματα.

Πολιτικοί → ΜΜΕ → Ακαδημαϊκοί
Όλοι υπό το γραφειοκρατικό σύστημα.

Κεφάλαιο 5: Το “πράσινο διαβατήριο” — τα προνόμια των πραγματικών ισχυρών

Οι γραφειοκράτες απολαμβάνουν προνόμια που ο λαός αγνοεί:

Ειδικό υπηρεσιακό διαβατήριο (πράσινο) με διπλωματική αντιμετώπιση
Αυτόματες αναβαθμίσεις θέσεων σε ταξίδια εξωτερικού
Εύκολη πρόσβαση στο Γραφείο του Πρωθυπουργού
(επειδή οι οικονομικοί γραφειοκράτες ελέγχουν τον γραμματέα του Πρωθυπουργού)

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο:

Οι πολιτικοί δεν ελέγχουν τους γραφειοκράτες.
Οι γραφειοκράτες ελέγχουν τους πολιτικούς.

Και κανείς δεν ελέγχει τους γραφειοκράτες.

Κεφάλαιο 6: Τα κοινωνικά δίκτυα και η AI — τα νέα εργαλεία ελέγχου

Αν τα παλιά ΜΜΕ έχουν διαφθαρεί,
είναι άραγε τα κοινωνικά δίκτυα ο νέος τόπος αλήθειας;

Δυστυχώς όχι.

Στα κοινωνικά δίκτυα,
«ποιος μιλάει» έχει μεγαλύτερη σημασία από «τι λέει».
Οι αλγόριθμοι αποφασίζουν τι βλέπετε.

Η πρόσβασή σας στην αλήθεια φιλτράρεται.

Και στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης:

Ποιος κατέχει τα συστήματα AI;
Ποιος καθορίζει τις παραμέτρους τους;

Αν παρέμβει η εξουσία,
η AI μπορεί να γίνει ένα νέο γραφειοκρατικό όργανο ελέγχου.

Κεφάλαιο 7: Συμπέρασμα — Δείτε τη δομή, σπάστε τη σιωπή

Η διαφθορά των ιαπωνικών ΜΜΕ δεν είναι μόνο ζήτημα μέσων.
Είναι προϊόν ενός συστήματος όπου
η γραφειοκρατία ελέγχει αθέατα την ενημέρωση, την πολιτική και την ακαδημαϊκή κοινότητα.

Κράτος, εταιρείες, διαφημιστικοί οργανισμοί, ακαδημαϊκοί,
και εμείς οι ίδιοι ως θεατές —
όλοι διατηρούμε αυτή τη δομή μέσω της σιωπής.

Αλλά μια δομή καταρρέει μόλις οι άνθρωποι αρχίσουν να τη βλέπουν.

Αν σήμερα αποφασίσετε να σταματήσετε να «διαβάζετε την ατμόσφαιρα»
και να αρχίσετε να βλέπετε τη δομή,
τότε κάνετε το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωση από την σιωπή.